Ik begin aan dit blog nadat ik een reflectieverslag van een student heb beoordeeld: is het goed genoeg? Heeft de student voldaan aan de criteria? Net daarvoor heb ik ontbeten en gecheckt of de aardbeien die ik pakte er nog goed genoeg uitzagen. Oordelen, steeds weer. We overleven niet in de huidige wereld als we niet oordelen. We willen kwaliteit van leven, kwaliteit van werk en bepalen of iets kwaliteit is, vraagt om een oordeel. We zijn daar zo mee verbonden dat we vaak niet eens meer door hebben dat we het doen. Oordeel stuurt ons handelen.
In de cursus systemisch trainingsacteren besteden we tijd aan oordeelvrij handelen. Want hoezeer oordeel ook kan helpen, op sommige momenten is het juist nodig het oordeel los te laten. Een deelnemer in een training heeft niets aan het oordeel van een trainingsacteur of trainer over zijn of haar handelen. Die heeft verbinding nodig om te kunnen gaan waar hij of zij nog niet was. Dan is het belangrijk om te accepteren dat iets is en dat het okay is zoals het is. Een trainingsacteur moet in staat zijn om ruimte te bieden aan de situatie, de actie en de ander. Geen oordeel hebben of het ‘genoeg’ is wat er gebeurt maar observeren wát er gebeurt en daar vanuit verder werken.
Dat vraagt om oefening en dat gaan we doen, met simpele formats en veel ‘op de vloer’. Ik kijk ernaar uit na een tijd vol beoordelingen van studenten om ook weer te oefenen om mijn oordeel los te laten. 9-16 juli of november 2018. Cursus systemisch trainingsacteren.